هزار بار نوشتم و پاک کردم اما کلمه ای پیدا نمیکنم برای بیان این حجم از احساسات متناقض.اما خلاصه ی کلام اینکه من فکر میکنم با هر منطقی که بشود سنجید،اگر شما برای شهادت یک نخبه توسط دشمن به پهنای صورت اشک میریزید،برای شهادت صد و پنجاه نفر شامل تعدادی هم نخبه به دست خودتان(حتی غیر عمد)نه اشک که باید خون گریه میکردید.اگر در مراسم شخص اول حاضر و به خانواده اش دلداری دادید،باید برای این تعداد انسان بی گناه بی خبر از جنگ و خون دو برابر زمان صرف میکردید.اگر برای شخص اول سه روز عزای عمومی اعلام کردید،باید برای این فاجعه یک ماه سیاه میپوشیدید.اما هزار حیف که از تعبیر حضرت علی(ع)که حاکم اسلامی را پدری مهربان و دلسوز خوانده اند،نصیب ما ناپدری اهل تبعیض شد.ناپدری که مارا به یاد جمله ای از کتاب قلعه ی حیوانات می اندازد که البته تعبیرش میشود اینکه "همه ی انسان ها با هم برابرند،اما بعضی برابرترند".
#تسلیت
درباره این سایت